Koers op Frankrijk

Je kent dat wel. Kom je ergens te wonen, maakt niet uit waar, maar overal is er wel iemand, die net niet helemaal lekker past in de buurt. Of juist wel, maar je had je de buurt iets anders voorgesteld, dat kan natuurlijk ook.
Deze persoon wordt in Nederland meestal de dorpsgek genoemd. Gek eigenlijk, aangezien er nog maar weinig dorpen zijn, maar stadsgek bekt nou eenmaal niet zo lekker.
Wij wonen (of nou ja, komen te wonen) wel in een dorp. Of beter gezegd, een gehucht bij een dorp. Een gehucht van welgeteld 7 huizen, waarvan het meerendeel hooguit in de weekenden bewoond wordt, door te rijke mensen uit Lyon en omstreken. Schuin tegenover ons staat ook een huis. Van de overbuurman. En zijn vrouw (denken we), die niet helemaal goed is. Datzelfde denken we eigenlijk ook van de overbuurman zelf. Hun twee koeien zijn waarschijnlijk intelligenter dan zij zelf. Datzelfde geldt eigenlijk voor de geitjes die ze hebben. Van tijd tot tijd horen we gillen uit het huis aan de overkant. Dat is, denken we, de overbuurvrouw, die iets probeert duidelijk te maken. Aan wie, dat weten we nog niet. We denken de koeien. Of de geiten. Of ons. In elk geval reageert eigenlijk niemand op deze door merg en been snijdende gil.
De overbuurman heeft twee huizen. Het ene staat dus schuin tegenover ons, maar daar woont hij niet. Hij woont in zijn andere huis. Vreemd, want dat is voor ruim driekwart ingestort, dus erg comfortabel zal het niet zijn. Dat is een beetje het verhaal van de streek waarin wij zitten (de Auvergne). Veel boeren bulken van het geld, maar geven het niet uit. Oppotten is het credo, want je weet maar nooit waar je het voor nodig hebt. Ik zou zeggen: voor het opknappen van je huis!
Laatst liepen we langs zijn tweede (anderhalfde) huis, in een dorpje op een paar kilometer afstand van hier. Driftig was hij aan het hameren op 1 van de ingestorte muren. Maar waarom? Wilde hij het laatste restje muur ook nog afbreken? Zijn vrouw stond, met haar stok die ze altijd in haar hand heeft, een beetje doelloos om haar as draaiend voor de ruïne. “C’est pas chaud!” zei ze zowaar. Ze kan dus praten, alleen hebben wij daar eerlijk gezegd dan weer niet zo’n behoefte aan. “Beter een goede buur dan een verre vriend”… huhuh! Doe mij dan toch maar even de verre vriend!